Doorgeefcolumn

Woningcorporatie, waarom eigenlijk?

Met deze keer:

Marcel Korthorst

Directeur - bestuurder Woningbouwvereniging Hoek van Holland

Ik fiets graag. Afgelopen weekend deed ik dat op mijn mountainbike op de Utrechtse Heuvelrug. Heerlijk om ‘single track’ door de natuur te fietsen en de gedachten te verzetten. Maar eerlijk gezegd fiets ik het liefste door Rotterdam, de stad waar ik me het meest thuis voel. Voor mij is fietsen dé manier om de stad echt te leren kennen. Je maakt doorsteekjes en verbindingen die je anders niet zo snel maakt. Door al dat fietsen dacht ik ook altijd goed in contact met anderen te staan. Maar blijkbaar ben ik dat een beetje kwijtgeraakt. Met al die e-bikes had een aantal al een andere snelheid, maar nu haalden steeds meer mensen me ook rechts in…

Mijn eerste reactie op de verkiezingsuitslag was vooral ongeloof. Hoe konden zoveel mensen nou zo stom zijn…? Maar op weg naar vrienden voelde ik de verkiezingsuitslag letterlijk binnenkomen toen ik van de PVV – buitenwijk naar het linkse centrum fietste. En besefte ik me dat ik de verbinding met veel stadgenoten een beetje was kwijtgeraakt. Maar na dat fietstochtje begin ik meer te begrijpen van die onvrede. Want volgens mij moeten we beter benoemen zoals het is: het is niet leuk om langer op een wachtlijst te staan omdat statushouders voorrang krijgen op een sociale huurwoning. Ik zeg dan vaak dat het maar om 10% gaat. En dat het woningtekort vooral het gevolg is van jarenlange marktpolitiek, dat wonen iets was om geld aan te verdienen. Maar ik besef me steeds meer dat ik het niet moet proberen te weerleggen. Want het is gewoon een feit dat meer vluchtelingen de lange wachtlijsten nog langer maken.

Daarom moeten we nu stoppen met lullen en echt gaan poetsen. We moeten bouwen, doorstromen, optoppen, samenwonen, splitsen, alles wat in onze mogelijkheden ligt om meer mensen aan een woning te helpen. Maar het gaat om meer. Het gaat ook om aandacht geven. En de tijd nemen om te vragen hoe het met je gaat. Nieuwsgierig zijn naar de ander en niet veroordelen. En dat is wat al die medewerkers van woningcorporaties doen. Los van iedere verkiezingsuitslag, al meer dan honderd jaar. Wij zijn van leefbare wijken en buurten. Dat doen we voor iedereen die dat nodig heeft. Daarom werk ik er zo graag, want zo’n thuis gun ik iedereen.