CYNTHIA

Toen we Cynthia een jaar geleden spraken, deelde ze haar zorgen over het gebrek aan ruimte en rust voor haar gezin. “Mijn zoon is visueel en verstandelijk beperkt. Een veilige plek voor ons gezin wordt al vijf jaar uitgesteld.” Er is inmiddels veel veranderd, maar de wooncrisis is helaas nog steeds onderdeel van haar dagelijkse leven.

In november is haar zoon Jayden, die een beperking heeft, naar een woongroep verhuisd. Een moeilijke maar noodzakelijke beslissing. “Ik wilde hem eigenlijk zelf verzorgen, maar het huis was te klein. Hij had geen eigen plek om zich terug te trekken.” Vertelt Cynthia. Inmiddels gaat ook haar jongste zoon naar dagbesteding en wordt hij onderzocht op ASS. Ook hij heeft zijn rust nodig, maar in hun huidige woning is die ruimte er simpelweg niet.

Naast de zorgen om haar kinderen, is ook haar relatie beëindigd. “Het werd me allemaal teveel. Ik had geen ruimte voor mezelf en raakte in een depressie. Ik heb hulp nodig.” Die hulp hoopt ze te krijgen via de sociale dienst. Ze heeft net een uitkering uitgevraagd.

Cynthia blijft reageren op woningen, al is het aanbod mager. “Ik heb al zeven jaar een woonpas. En toen ik urgentie vroeg, kwam ik niet in aanmerking.” Wat haar het meest raakt, is hoe moeilijk het is om als gezin met speciale zorgbehoeften passende woonruimte te vinden. “Er zouden meer woningen moeten zijn met bijvoorbeeld een aanbouw voor een slaapkamer en douche. Dat zou voor ouders zoals ik zoveel schelen.”

Ondanks alles blijft Cynthia vechten voor haar gezin en voor zichzelf. “Mijn eerste prioriteit is mezelf op de rit krijgen. Daarna zie ik wel verder.”